سلام
مرا آرزو اين است که روزي
پلاکي شوم آوزان به شاخي
در آويزم به آن در بيابان
مرا گمنام نامند
اثري از من بي چاره نباشد
که عشق گمنامي و شهادت دارد
اين دل که خراباتي بيش نيست
همه آن را محکوم به ريا و گناه مي دانند
مرا که ترس از ريا است
مرا که ترس از گناه است
عاشق گناه کارم از آن بهر
که ترسم از ريا به هر قدر
خدايا از تو خواهم که مرا
گمنامي کني که دختر بچه اي
با چشم پز ز اشک و دل شوريده اي
پسر بچه اي با غم تنهايي از پدر
گريد و دعا کنان گريه کند بر پدر بي خبر
مرا خيلي آرزو بود
اما همه آرزو به جمله گشت جمع
مرا عشق شهادت و گمنامي بيش نيست
خدايا گر مرا قابل داني
مرا بپذير