بسم رب المهدي...
اللهم صل علي محمد وآل محمد وعجل فرجهم والعن واهلک اعدائهم اجمعين...
مولاي من! پدرم! امامم! مهربانم! بي قراري بي نشان ترين واژه اي ست که تو را به آن مي خوانم وسکوت خيس رساترين فريادي
که درد مکرر فراغ را تلاوت مي کند...
مهربانم!دلتنگي لحظه هايم را ياد تو آرامش است...
و عريضه چشمم را کسي جزتو نمي خواند...نمي فهمد...نمي داند...
آنگاه که پشت يک سکوت خيس پنهان مي شوم ، چشم درچشم گنبد نيلوفري ات از بي قراري روزهايم مي گويم، نام تو التيام تمام زخم هاي ديرين من است...
ذکرلبم تکرار مدام يک بند است:
مي نشينم بررهت چشم انتظــــــــــــار
مثل يک سکوت خيس
آدينه وار...
و تب و تابم را يک سلام آهسته فرو مي نشاند *السلام عليک يامولاي...
براي از تو گفتن بها که نه! اما بهانه دارم؛ پدرم!روزت مبارک