سلام آبجي ...
به گمانم ديگر حرفي از پدرتان و پدرانمان نداريد ... اين سكوتتان ذهن و قلب مرا مي آزارد... درد و دلتان همان قدر بود ؟... آيا نبودش را همان قدر احساس كردي كه نوشتي؟ .. حالا كه خودت درد و دل نداري، لا اقل درد و دل پدرانمان را بنويس كه چگونه ياد و خاطره ي حماسه يشان در زير روزمرگي هاي مردمان كشورشان دفن شده ... از غم پدرت كه مي تواني بنويسي ... نمي تواني؟ .. فرزند شهيد بودن يك افتخار است و فرزند شهيد ماندن افتخاري ديگر ...
پيروز باشيد و بر راهتان مستدام ...

صفاي قلمتان .. ياحق!